از حوصله ی عشق گذشته است ارادت؛
اما همه جان باز امیدیم ، امیدیم
گیرم که شب خسته دلان سخت بلند است
ما منتظر صبح سپیدیم ، سپیدیم
ما دست نشستیم و نشوییم از امید
در راه طلب ، رنج طلب را طلبیدیم
در قسمت ما هست دويدن، نرسيدن
در این نرسيدن به سر تاخت دويديم
پرهیز نباشد ز رسيدن، نرسيدن ؛
در قفل زمان حوصله ی دسته کلیديم
شاید که به یُمن نفس عشق سرانجام
بر قامت دل، جامه ی سنجیده بُریدیم
شاید که دل و جامه و ما - هر سه به یک بار
تا خانه ی آن دوست رسیدیم ، رسیدیم
پيرايه یغمایی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر