شعر عسگر

شعر

آرزوهای بر نیامده 

ما را به فضایی کشانده اند

که پای سخن، هیچگاه، به آنجا نمی رسد

فضا، فضای مه گرفته ی سنگینی ست

سخن به روشنی چگونه توان گفت

جایی که سعی آفتاب، نیز 

به جایی نمی رسد؟

عسگر آهنین